Τέλη 2010 με αρχές 2011, η πρώτη επαφή.. Και οι δύο φίλοι των Λατινοαμερικάνικων χορών.. Το ένα «γεια» μεταξύ μας εξελίχθηκε αμέσως σε μια καλή παρέα.. Τόσο δεμένοι.. φίλοι από την αρχή.. χωρίς πολλά πολλά.. Προσπαθούσαμε να βρούμε ο ένας το κατάλληλο ταίρι για τον άλλο.. χωρίς να δούμε αυτό που όλοι οι υπόλοιποι βλέπαν σε μας.. Απίστευτη σχέση.. Απίστευτος άνθρωπος.. Πάντα γλυκός και χαμογελαστός με ένα γεμάτο ειλικρίνεια βλέμμα.. Μάιος 2011, η πρώτη συζήτηση.. για μας.. οι δυο μας.. σε ένα μπαράκι Λάτιν.. με την αμηχανία στο κόκκινο και το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.. το βλέμμα μιλούσε.. ξέραμε που οδηγεί.. το καρδιοχτύπι ολοένα και πιο έντονο.. και ξαφνικά, το πρώτο φιλί.. το πρώτο χάδι.. και όλα ξεκίνησαν, όμορφα και μαγικά.. όπως ακριβώς κατέληξαν.. Οι δοκιμασίες πολλές, τα κύματα μεγάλα, όμως το «εγώ» το κάναμε «εμείς»… Κι κάπως έτσι, πέντε χρόνια, περίπου, αργότερα.. ήρθε και το δαχτυλίδι να φωνάζει την αγάπη μας, την επιλογή μας, ο ένας για τον άλλο.. Υπό το φως του φεγγαριού και των αμέτρητων κεριών που στόλιζαν με ροδοπέταλα το δ. 713 του Macedonia Palace, έχοντας θέα τη θάλασσα και τη λάμψη των ματιών του.. είπα το μεγαλύτερο «ΝΑΙ» της ζωής μου… Οι καλύτεροι μας φίλοι, στο κόλπο.. να μη καταλάβω τίποτα μέχρι το «ΝΑΙ».. και αφού το είπα.. όλοι εκεί, μαζί.. να το γιορτάσουμε παρέα.. Σαμπάνιες επί σειρά ημερών με το χαμόγελο να μη σβήνει από τα χείλη.. Και χωρίς να το πολυκαταλάβουμε.. ξεκινήσαν οι ετοιμασίες.. Στολισμοί, προσκλητήρια, μπομπονιέρες.. κοστούμια, παπούτσια, νυφικά.. αμέτρητες ώρες αναζήτησης… αμέτρητα ραντεβού.. το μόνο σίγουρο, το νυφικό.. όταν το ξέθαψε η μανούλα «για πλάκα», όπως είπε.. Κι όμως! Αν όχι αυτό, ποιο; Η καλύτερη δαντέλα του κόσμου όλου δε μπορεί να συγκριθεί με αυτή του νυφικού της μαμάς σου.. Υπέροχη μανούλα μου μού το «δάνεισε».. με άφησε να εξαφανίσω τις φθορές του χρόνου και μαζί και τα δικά της σημάδια.. αυτά που άφηνε σαν αποτυπώματα η δική της ιστορία αγάπης.. Οι μέρες και μήνες περνάν σαν δευτερόλεπτα.. Όλα έτοιμα.. Ο γαμπρός, ο άντρας που θα παντρευτώ, σικάτος και κομψός, με το ωραίο του κοστούμι μπροστά στην εκκλησία .. Ο στολισμός όπως εμείς οι ίδιοι… Κάτι από τα παλιά και κάτι από σήμερα.. Στοιχεία εποχής, κορνίζες και βαζάκια με λουλούδια στις πιο όμορφες αποχρώσεις.. ούτε να φωνάζουν ούτε να τις λες μουντές.. και φόντο η αρχή της ιστορίας μας.. οι στίχοι και οι νότες του πρώτου δικού μας τραγουδιού, του πρώτου χορού.. του πρώτου χτύπου της καρδιάς.. “Stand by me”… Κι εκεί που προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις, να ζήσεις τη στιγμή.. απλά τελειώνει.. μαζί και η χαρά, το άγχος και η συγκίνηση.. τόσα συναισθήματα.. που δε χωράν σε λέξεις.. Τα ζεις όμως ξανά.. κάπου εκεί στις πρώτες φωτογραφίες που αντικρύζεις από όλες εκείνες τις στιγμές.. άλλες γελαστές, άλλες βουρκωμένες.. άλλες αυθόρμητες, άλλες στημένες… άλλα κάθε μία κάτι να σου πει.. κάτι να προσθέσει στο παζλ της δικής μας, κοινής, πια, ζωής.. με τα ιερά δεσμά του γάμου…
